Moją ulubioną jest "Krucha jak lód", co do w/w- nie mam zdania, bo jeszcze nie czytałam. Nie polecam "Świadectwa prawdy" nudna, nieciekawa i naciągana.
Uwielbiam jej książki, a najbardziej podobały mi się: Przemiana, Drugie spojrzenie i Bez mojej zgody. Najmniej przypadła mi do gustu chyba Deszczowa noc
Nie wiem, jak mogło Ci się nie podobać "Świadectwo prawdy", przecież to świetna książka i (jak zawsze) z niespodziewanym zakończeniem. Problemów z kosmosu tez nie porusza - takie rzeczy się dzieją, a tam to już duży problem... Trzeba mieć też pewną wiedzę na temat tej specyficznej społeczności... No ale cóż. Dziwne. :)
Zgadzam się. Dziś przeczytałam "Jak z obrazka" i niestety ta powieść nie przypadła mi do gustu. Może dlatego,że pochodzi z 1995r.,więc pewnie nie zdążyła się jeszcze wyrobić . Czegoś mi w niej brakowało .
Przeczytałem jak do tej pory cztery powieści tej autorki. "To co zostało", "Bez mojej zgody", "Dziewiętnaście minut" a dosłownie przed kilkoma minutami skończyłem czytać "Krucha jak lód". Moją ulubioną książką Jodi Picoult jest "Dziewiętnaście minut". Przeczytałem ją jako pierwszą. Temat w niej poruszony wstrząsnął mną, chociaż czytałem wcześniej różnego typu artykuły o podobnych incydentach. Być może trochę utożsamiałem się z głównym bohaterem i dlatego uznałem ją za swoją ulubioną. Dodam tylko, że po skończeniu jej rozkleiłem się i nie mogłem pozbierać. Było mi żal Petera. Oczywiście nie nic nie ujmuje reszcie książek, które też były fantastyczne.
Z przyjemnością obejrzałbym jakiś kilkuodcinkowy serialik na podstawie książki "19 minut". Scenariusz powinna napisać Picoult. Ciekawe czy by im to wyszło. Sądząc po tym co zrobili z książką "Bez mojej zgody", w to wątpię.
Przepraszam, że się tak rozpisałem, założę się że wolałabyś przeczytać tylko tytuł a nie całą historię. ;D
Nie - dlaczego? ;) Liczy się właśnie historia, która nadaje przymiotnikowi "ulubione" jakiś większy sens ;)
Ja przeczytałam dotychczas "Deszczową noc", "Dziewiętnaście minut" i właśnie kończę czytać "Świadectwo prawdy". Mam w planach przeczytać wszystkie książki pani Picoult. Podobnie jak u ciebie, moją ulubioną jest historia Petera. Ja też rozryczałam się na sam koniec i do końca dnia nie mogłam się pozbierać. Polubiłam Petera, ba, mogę nawet powiedzieć, że go pokochałam. Świetna historia, naprawdę. Książkę pożyczyłam z biblioteki, ale już mam w planie jej kupno. Taką cudowną książkę MUSZĘ mieć na swojej półce!
Również chcę przeczytać wszystkie książki tej autorki. Ostatnio gdzieś szperając w internecie natrafiłem na stronkę (nie pamiętam czy to była oficjalna strona Picoult czy może blog założony przez fankę), na której przeczytałem kilka sugestii, rad odnośnie czytania jej książek. Dużo osób pisało aby nie robić tego masowo, czyli czytać jedna po drugiej bo szybko może się znudzić, a w prawie każdej z jej książek są opisy procesów sądowych, opisy działania systemu prawnego itp. I niby to ma trochę "odstraszać" a później "nudzić". I to trochę przychamowało moje zapędy. Jednak już wyszukuję kolejnych książek. Mam trzy "na oku"... Chociaż Ci powiem, że po przeczytaniu "To co zostało" mam większą ochotę na przeczytanie czegoś z wątkiem II wojny światowej, w postaci wspomnień, pamiętnik coś w tym stylu jak "Dziennik Anne Frank". Ale to już dodałem tak trochę poza tematem.
Może coś napisać o "Świadectwo Prawdy". Czytałem kilka opinii i tutaj i na innym forum, że książka nieciekawa, nuda, naciągana itp. itd. Jestem ciekawy ile w tym prawdy. Wiem, że należałoby przeczytać ją samemu i wyrobić własne zdanie i pewnie tak zrobię. Jednak jestem też ciekaw Twojej opinii. ;]
To jest bardzo dobra rada - zaczęłam się do niej stosować jeszcze za nim o niej usłyszałam :p Nie no, faktycznie, zbyt duża ilość książek Picoult może znacznie je obrzydzić, dlatego ja osobiście w przerwach czytam książki nawet o całkiem innej tematyce. Jeśli chodzi o "Świadectwo prawdy" to ja też właśnie znalazłam wiele niezbyt pozytywnych opinii, ale co ja sądzę o książce, której zostało mi 100 stron do przeczytania... Hm... Na pewno nie wbiła mnie w fotel tak jak "Dziewiętnaście minut", ale również porusza intrygujący i kontrowersyjny temat. Czy jest nudna? Może na początku, gdy bohaterowie czekają na proces i akcja ciągnie się jak flaki z olejem. Jest (przynajmniej - w mojej opinii tak jest) dużo żargonu medycznego, którego ja, zwykła śmiertelniczka, nie rozumiem :D Książka trochę się dłuży, ale trzeba mieć do niej cierpliwość i trzeba poświęcić jej dużo czasu, bo na jeden raz raczej się jej nie przeczyta :p Teraz, gdy zaczął się proces, akcja jakby przyspieszyła i jest trochę ciekawiej. :)
Niedawno zaczęłam przygodę z książkami tej autorki,ale muszę przyznać,że wywarły na mnie ogromne wrażenie. Właśnie skończyłam czytać "W naszym domu" i zdecydowanie ta książka jest moim numerem jeden. Od 17 lat żyje pod jednym dachem z bratem chorym na zespół Aspergera i wydawało mi się,że wiem już wszystko i nic nie może mnie zaskoczyć,a jednak ta powieść zmusiła mnie do wielu refleksji i otworzyła oczy na sprawy,których do tej pory nie zauważałam. To było naprawdę niesamowite przeżycie. Pokazuje też jak często nie tylko chora osoba,ale cała rodzina cierpi nie z powodu choroby,a nietolerancji i niezrozumienia. Być może ta powieść zawsze będzie mi bliska z oczywistych względów,ale gorąco polecam ją każdemu.
Oczywiście, że BEZ MOJEJ ZGODY, pod koniec ryczałam jak bóbr, po dwóch latach gdy przeczytałam ją ponownie, to znowu ryczałam w tym samym momencie, Ci którzy nie czytali... POLECAM !! :)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
